Lombok (week 3)
Blijf op de hoogte en volg Melde
15 Augustus 2017 | Nederland, Utrecht
Hoi allemaal,
Onze laatste week in Indonesië zit er alweer op. Na ons Rinjani avontuur hebben we het wel een standje rustiger aan gedaan om ook echt uitgerust thuis te kunnen komen.
Op zondag hebben we een scooter gehuurd en zijn we een aantal watervallen gaan bekijken. Hiervoor moesten we een aardig stuk rijden en kwamen we door de hoofdstad van Lombok, Mataram. We komen onderweg geregeld een moskee tegen. De bevolking is hier overwegend islamitisch. Bij de waterval is het niet helemaal duidelijk wat we moeten betalen. De man bij de ingang zegt dat je alleen met een gids naar binnen kan, terwijl dat echt onzin is. Hij probeert ons een kaartje aan te smeren voor zo'n 200.000 Indonesische rupia, ofwel zo'n 12,70 euro. Gelukkig komen we andere toeristen tegen met een gids en kunnen we samen met hun voor de echte prijs naar binnen; 25.000 rupia, ofwel 1,60 euro. Soms wordt je er wel een beetje moe van dat je ze overal proberen te bedonderen en doen alsof ze je niet begrijpen. Op zondagmiddag worden de drie watervallen druk bezocht door de lokale bevolking: haren worden gewassen met shampoo en ruggen goed geboend. Tussen de verschillende watervallen staan echt tientallen kraampjes die eten verkopen met daartussen enorm veel afval op de grond, het blijft een verschrikkelijk aanbeeld. De laatste waterval is het mooiste. Deze bestaat eigenlijk uit meerdere watervallen die uit een rotswand komen die helemaal begroeid is met planten. Om terug te komen bij de scooter moeten we een flink stuk omhoog met trappen en dan voel je die Rinjani opeens nog wel goed in de benen! Na een lekker ijsje bij de plaatselijke Alfamarkt rijden we terug naar Senggigi. Het is gigantisch druk op de weg. Gelukkig zijn we met de scooter, want de auto's staan zelfs in de file. Het valt ons op dat iedereen heel mooi gekleed is. Vrouwen hebben fel gekleurde hoofddoeken op met allerlei versieringen en de mannen hebben een soort hoedje op en dragen een soort rok. Iets later komen we in een stoet terecht met live muziek waar wild wordt gedanst. We zijn er nog steeds niet helemaal achter wat ze hier nu precies aan het vieren waren. Terug in Senggigi stoppen we voor een cocktail op het strand bij zonsondergang.
De volgende ochtend worden we door een minibusje opgehaald en rijden we door naar Kuta of soms Koeta genoemd (niet op Bali, maar in het zuiden van Lombok). Onze chauffeur dropt ons in het centrum en dus moeten we bepakt en bezakt nog 20 minuten in de hitte naar onze homestay lopen. De kamers zijn eigenlijk overal in Indonesië heel basic en bestaan echt alleen uit het broodnodige. Kuta staat bekend om de mooie bounty stranden en is een paradijs voor golfsurfers. Wij wagen ons niet aan/op de golven, maar gaan de komende dagen lekker genieten op het strand. Een scooter is hier dan ook echt een must have. We bezoeken onder andere het Gerupuk (surfersdorpje), Tanjung Aan strand en het Mawun strand. De sfeer in Kuta vinden we wel verschillen ten opzichte van de rest van Indonesië. Hele jonge kinderen komen ons steeds lastigvallen met de vraag of we iets van ze willen kopen: armbandjes, kokosnoten of ananassen. Ze zijn soms ook behoorlijk brutaal. De komende jaren zal het hier heel erg gaan veranderen. De stranden zijn nu nog rustig, maar overal zie je dat er al enorme resorts worden gebouwd. In Kuta is het daarnaast ook zoeken naar een plek waar je goed Indonesisch kunt eten, overal worden namelijk pizza's uit de houtoven aangeboden. Het blijkt dus niet echt een plek waar wij ons erg amuseren en dus gebruiken we deze plek vooral om lekker uit te rusten.
Voordat we op woensdag naar het strand gaan, willen we eerst een Sasak village te bezoeken in Rembitan. Ik stel de navigatie in op Rembitan en we vertrekken. Al snel moeten we van de hoofdweg af en gaat de weg over in een zandpad en dat zandpad gaat iets later over in een nog smaller paadje met keien wat langzaam steil omhoog en omlaag gaat, omgeven door prikkelstruiken. Tiemen vraagt zich af hoe ver we nog moeten, want de kans op een lekke band is hier erg groot. Volgens de navigatie moeten we niet ver meer dus gaan we toch nog even door. Helaas komen we niet bij een dorpje of iets dergelijks uit en blijkt dat 'Rembitan' de naam van het gebied is en niet specifiek een dorpje te zijn. Gelukkig vinden we snel uit waar we wel moeten zijn en kunnen we onze weg vervolgen. Dat blijkt nog best een leuke weg te zijn, aangezien we dan wel langs wat huizen komen. Ook zien we hoe ze hier zelf bakstenen maken van zand en keien met grote machines. Uiteindelijk komen we bij Sasak village aan. Hier krijgen we een rondleiding van een inwoner van het dorp. In dit dorp woont één grote familie van 700 mensen die er samen voor zorgt dat ze rond kunnen komen. We kunnen verschillende 'woningen', donkere, kleine hutjes gemaakt van gras, zand en koeienpoep bezichtigen. Ze hebben hier een geloof dat aspecten met zich meebrengt van de islaam, hindoeïsme, bushisme en hun eigen invloeden. Binnenkort vindt er weer een ritueel plaats en dus zijn veel mensen in het dorp bezig met het bereiden van eten: kippen worden geplukt, knoflook en pepers worden gestampt en er worden bergen rijst gekookt. Overal in het dorp kun je spullen kopen, met name geweefde doeken. We vinden dat wel een beetje tegenvallen. Je krijgt echt het idee dat het hoofddoel van je bezoek 'iets kopen' is of eigenlijk zou moeten zijn, want wij kopen niets. Bij de uitgang zien we een stoet aankomen van mannen in blauwe klederdracht die roodgeschilderde houten paarden tillen met daarop jonge jongetjes en meisjes. Het blijkt om een besnijdenis ritueel/feest te gaan. Na ons bezoek aan het dorp eten we nog een ijsje en vervolgens zoeken we een fijn strand op; we hebben het zo zwaar...
Op donderdag maken we een roadtrip op de scooter. We rijden helemaal naar het zuidwesten van Kuta en stoppen onderweg bij verschillende verlaten strandjes. De hoofdweg is dan wel geasfalteerd, maar wanneer je een afslag neemt kom je vaak op een gatenkaasweg uit of een heel smal zandpaadje. Na twee uur rijden komen we geen Westerling meer tegen en komen we in het arme Lombok terecht. Zowel volwassenen als kinderen zwaaien of roepen naar ons. We komen stranden tegen waar ze aan het vissen zijn of zeewier aan het verzamelen zijn. We moeten soms flink klimmen met de scooter en soms kost dat hem zicht- en hoorbaar moeite. Gelukkig kun je overal langs de weg benzine in flessen kopen en dus komen we nooit zonder te zitten. We hebben steeds prachtig uitzicht over de groene natuur en verschillende baaien. Het valt ons op dat ze bijna alle grond gebruiken om dingen te verbouwen en dat dat ook heel netjes wordt verzorgd. We hebben een heerlijke dag gehad op de scooter met veel mooie stops onderweg. 's Avonds gaan we bij een Warung eten waar je zelf een rauwe vis kunt aanwijzen die vervolgens op de barbecue voor je bereid wordt. Er liggen ook hele mooie gekleurde vissen tussen, we zijn er niet helemaal zeker van of je deze vissen wel zou moeten/willen eten. Wij kiezen er dan ook voor om gewoon een bordje nasi goreng te bestellen met een grote Bintang.
Op vrijdagochtend worden we met de taxi naar de luchthaven van Lombok gebracht. Vanuit hier vliegen we naar Jakarta. Eerst zouden we eigenlijk vanuit Denpassar vertrekken, maar dat bleek toch niet zo handig, aangezien dan eerst nog een stuk moesten reizen vanuit Lombok. In Jakarta krijgen we echt een soort van klap in ons gezicht door de hitte en wordt je keel een soort dichtgeknepen door de luchtvervuiling die daar heerst. Jakarta wordt door bijna geen enkel reisblog aangeraden en wij begrijpen wel waarom. We besluiten 's middags namelijk naar een van de shoppingmalls te wandelen. Ik denk dat het nog geen vijf kilometer van het hotel weg was, maar het was een verschrikkelijke wandeltocht. Dit komt mede door de hitte, maar vooral door al het verkeer wat maar langs je blijft door razen en door toeteren. Je zou het verkeer hier echt even uit willen zetten. We moeten geregeld even stoppen om wat water te drinken. De shopping mall blijkt echt gigantisch te zijn. Wij zijn alleen blok A binnen gegaan, maar er zijn nog veel meer blokken. Daarnaast bestaat een blok uit meerdere verdiepingen en iedere verdieping is ook nog eens heel groot. Op iedere verdieping kun je in principe iets anders kopen, maar uiteindelijk is het eigenlijk allemaal plastic of synthetisch. Je wordt echt mega claustrofobisch van dit soort gebouwen omdat het echt helemaal vol gestouwd is met spullen en er geen daglicht binnen komt. De shopping malls blijken vooral te dienen als ontmoetingsplek voor de Indonesiërs. Wij zijn niet echt fan helaas en gaan snel weer naar buiten. Onze missie om souvenirs en/of ansichtkaarten te vinden is definitief mislukt. Deze vinden we nergens! Op de terugweg komen we langs een tip van de Lonely Plannet om een massage te laten doen. We gaan voor een traditionele massage en weten eigenlijk niet wat dat dan inhoudt. We moeten beide op een tafel gaan liggen met ons gezicht in het gat van de tafel en we worden gescheiden door een gordijntje. Al snel merk ik dat ik niet aangeraakt wordt door handen, maar door voeten. Op een gegeven moment merk ik zelfs dat de kleine vrouw wel op me moet staan! Soms doet het behoorlijk veel pijn als ze met veel kracht druk zet op een bepaald punt. Gelukkig gaat de staande voeten massage gelukkig over in een handen massage met olie. Van voeten tot schedel wordt alles losgemaakt. Na de massage zijn we allebei helemaal zen, zelfs Tiemen die van te voren niet wist of hij wel een massage zou willen. Nog een beetje slap op onze benen vervolgen we onze weg weer door het drukke Jakarta. We lopen door een wijk met echt gigantische huizen, het contrast tussen rijk en arm zie je ook hier dus goed. Vlak bij het hotel vinden we een pleintje met allerlei eetkraampjes. We gaan allereerst alleen even een kijkje nemen, maar al snel besluiten we toch ook maar een hapje te gaan eten, aangezien het er allemaal zo lekker uit ziet. In het midden van de kraampjes staan allerlei tafeltjes waar je aan kunt gaan zitten en waar ook een menu op tafel ligt. Bij een man kun je vervolgens aangeven wat je wil hebben en die gaat het dan bij het desbetreffende kraampje voor je halen. We eten onder andere batagor (gefrituurde vis dumpling met pindasaus), dim-sum en nasi goreng gila (ook wel bekend als 'crazy spicy fried rice' met verschillende soorten vlees). En dat dit laatste gerecht spicy is, kan Tiemen zeker beamen.
Op zaterdag, onze laatste dag in Indonesië, wandelen we naar het 'Monumen nasional'. Dit is een 173 meter hoge toren met een bronzenvlam die bekleed is met 35 kg bladgoud en deze toren staat in het centrum van Jakarta en symboliseert de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië. De man bij de ingang vertelt ons dat we de toren niet meer op kunnen, omdat er al 2000 mensen naar binnen zijn gegaan. We zijn er niet helemaal zeker van of dit verhaal waar is, maar hebben ook geen zin om in die gigantische rij te gaan staan. Na een afkoelpauze in een hip koffietentje met airconditioning nemen we de taxi naar de Jalan Pancoran. Het is weer zo gigantisch druk op de weg dat we iets eerder uit de taxi stappen, omdat het zo vast staat. In deze straat staan overal kraampjes. Er wordt vooral heel veel plastic speelgoed verkocht, maar ook groente en fruit en er staan mannen die foto's heel precies aan het naschilderen zijn. We kijken onze ogen weer uit en andersom worden wij ook van top tot teen bekeken door de marktgangers. Overigens is Indonesië en met name Jakarta helemaal rood/wit gekleurd, de kleuren van Indonesië. Op donderdag 17 augustus vieren zij hier namelijk de onafhankelijkheidsdag. Dit schijnt een enorm feest te zijn met een enorm carnaval. We hebben ook al veel schoolkinderen zien oefenen met netjes marcheren. Op de dag zelf moeten zij namelijk gigantische afstanden marcheren (17 km voor jonge kinderen en 45 voor de oudere als ik het goed heb onthouden). Na wat rondslenteren over de markt lopen we door naar kota tua, 'de oude stad van Jakarta' of 'Oud Batavia' genoemd. Het plein staat helemaal vol met Aziaten die van alles aan het doen zijn; eten, fietsen op felgekleurde fietsen, selfies maken, dansen, zingen, kletsen, et cetera. Het is een hele gezellige bende. Het plein wordt omgeven door oude Nederlandse koloniale gebouwen. Ook bezoeken we nog een oude Nederlandse ophaalbrug 'Chicken Market Draw Bridge' zoals wij ze kennen uit Utrecht en Amsterdam, helaas is de brug erg verwaarloost en niet meer in gebruik. Inmiddels is het donker geworden en zijn we behoorlijk moe van alle indrukken en de warmte. We gaan op zoek naar een taxi en rijden terug naar het hotel. In de taxi verbazen we ons nogmaals over de enorme hoeveelheid prikkels die je krijgt als in je zo'n stad rondloopt. In Nederland maken ze zich altijd zo druk om het gebruik van je telefoon waar je zoveel prikkels van krijgt, maar deze stad voelt voor ons 100x zo prikkelend door al het geluid, de drukte en de slechte lucht. Rondom het hotel zoeken we nog een stalletje om wat te eten en vervolgens is het tijd om Indonesië echt te gaan verlaten en vetrekken we richting het vliegveld.
Inmiddels zijn we weer veilig in Nederland aangekomen en kijken we terug op een geweldige reis. We hebben genoten van de prachtige natuur, de af en toe heftige fysieke inspanningen, de heerlijke Indonesische koken, de vriendelijkheid van de locals en de tijd met elkaar. We hopen dat jullie een klein beetje mee hebben kunnen genieten van deze reis of jullie hebben aangemoedigd om ook een bezoek te brengen aan dit prachtige land om het zelf te ervaren.
Liefs,
Melde & Tiemen
Onze laatste week in Indonesië zit er alweer op. Na ons Rinjani avontuur hebben we het wel een standje rustiger aan gedaan om ook echt uitgerust thuis te kunnen komen.
Op zondag hebben we een scooter gehuurd en zijn we een aantal watervallen gaan bekijken. Hiervoor moesten we een aardig stuk rijden en kwamen we door de hoofdstad van Lombok, Mataram. We komen onderweg geregeld een moskee tegen. De bevolking is hier overwegend islamitisch. Bij de waterval is het niet helemaal duidelijk wat we moeten betalen. De man bij de ingang zegt dat je alleen met een gids naar binnen kan, terwijl dat echt onzin is. Hij probeert ons een kaartje aan te smeren voor zo'n 200.000 Indonesische rupia, ofwel zo'n 12,70 euro. Gelukkig komen we andere toeristen tegen met een gids en kunnen we samen met hun voor de echte prijs naar binnen; 25.000 rupia, ofwel 1,60 euro. Soms wordt je er wel een beetje moe van dat je ze overal proberen te bedonderen en doen alsof ze je niet begrijpen. Op zondagmiddag worden de drie watervallen druk bezocht door de lokale bevolking: haren worden gewassen met shampoo en ruggen goed geboend. Tussen de verschillende watervallen staan echt tientallen kraampjes die eten verkopen met daartussen enorm veel afval op de grond, het blijft een verschrikkelijk aanbeeld. De laatste waterval is het mooiste. Deze bestaat eigenlijk uit meerdere watervallen die uit een rotswand komen die helemaal begroeid is met planten. Om terug te komen bij de scooter moeten we een flink stuk omhoog met trappen en dan voel je die Rinjani opeens nog wel goed in de benen! Na een lekker ijsje bij de plaatselijke Alfamarkt rijden we terug naar Senggigi. Het is gigantisch druk op de weg. Gelukkig zijn we met de scooter, want de auto's staan zelfs in de file. Het valt ons op dat iedereen heel mooi gekleed is. Vrouwen hebben fel gekleurde hoofddoeken op met allerlei versieringen en de mannen hebben een soort hoedje op en dragen een soort rok. Iets later komen we in een stoet terecht met live muziek waar wild wordt gedanst. We zijn er nog steeds niet helemaal achter wat ze hier nu precies aan het vieren waren. Terug in Senggigi stoppen we voor een cocktail op het strand bij zonsondergang.
De volgende ochtend worden we door een minibusje opgehaald en rijden we door naar Kuta of soms Koeta genoemd (niet op Bali, maar in het zuiden van Lombok). Onze chauffeur dropt ons in het centrum en dus moeten we bepakt en bezakt nog 20 minuten in de hitte naar onze homestay lopen. De kamers zijn eigenlijk overal in Indonesië heel basic en bestaan echt alleen uit het broodnodige. Kuta staat bekend om de mooie bounty stranden en is een paradijs voor golfsurfers. Wij wagen ons niet aan/op de golven, maar gaan de komende dagen lekker genieten op het strand. Een scooter is hier dan ook echt een must have. We bezoeken onder andere het Gerupuk (surfersdorpje), Tanjung Aan strand en het Mawun strand. De sfeer in Kuta vinden we wel verschillen ten opzichte van de rest van Indonesië. Hele jonge kinderen komen ons steeds lastigvallen met de vraag of we iets van ze willen kopen: armbandjes, kokosnoten of ananassen. Ze zijn soms ook behoorlijk brutaal. De komende jaren zal het hier heel erg gaan veranderen. De stranden zijn nu nog rustig, maar overal zie je dat er al enorme resorts worden gebouwd. In Kuta is het daarnaast ook zoeken naar een plek waar je goed Indonesisch kunt eten, overal worden namelijk pizza's uit de houtoven aangeboden. Het blijkt dus niet echt een plek waar wij ons erg amuseren en dus gebruiken we deze plek vooral om lekker uit te rusten.
Voordat we op woensdag naar het strand gaan, willen we eerst een Sasak village te bezoeken in Rembitan. Ik stel de navigatie in op Rembitan en we vertrekken. Al snel moeten we van de hoofdweg af en gaat de weg over in een zandpad en dat zandpad gaat iets later over in een nog smaller paadje met keien wat langzaam steil omhoog en omlaag gaat, omgeven door prikkelstruiken. Tiemen vraagt zich af hoe ver we nog moeten, want de kans op een lekke band is hier erg groot. Volgens de navigatie moeten we niet ver meer dus gaan we toch nog even door. Helaas komen we niet bij een dorpje of iets dergelijks uit en blijkt dat 'Rembitan' de naam van het gebied is en niet specifiek een dorpje te zijn. Gelukkig vinden we snel uit waar we wel moeten zijn en kunnen we onze weg vervolgen. Dat blijkt nog best een leuke weg te zijn, aangezien we dan wel langs wat huizen komen. Ook zien we hoe ze hier zelf bakstenen maken van zand en keien met grote machines. Uiteindelijk komen we bij Sasak village aan. Hier krijgen we een rondleiding van een inwoner van het dorp. In dit dorp woont één grote familie van 700 mensen die er samen voor zorgt dat ze rond kunnen komen. We kunnen verschillende 'woningen', donkere, kleine hutjes gemaakt van gras, zand en koeienpoep bezichtigen. Ze hebben hier een geloof dat aspecten met zich meebrengt van de islaam, hindoeïsme, bushisme en hun eigen invloeden. Binnenkort vindt er weer een ritueel plaats en dus zijn veel mensen in het dorp bezig met het bereiden van eten: kippen worden geplukt, knoflook en pepers worden gestampt en er worden bergen rijst gekookt. Overal in het dorp kun je spullen kopen, met name geweefde doeken. We vinden dat wel een beetje tegenvallen. Je krijgt echt het idee dat het hoofddoel van je bezoek 'iets kopen' is of eigenlijk zou moeten zijn, want wij kopen niets. Bij de uitgang zien we een stoet aankomen van mannen in blauwe klederdracht die roodgeschilderde houten paarden tillen met daarop jonge jongetjes en meisjes. Het blijkt om een besnijdenis ritueel/feest te gaan. Na ons bezoek aan het dorp eten we nog een ijsje en vervolgens zoeken we een fijn strand op; we hebben het zo zwaar...
Op donderdag maken we een roadtrip op de scooter. We rijden helemaal naar het zuidwesten van Kuta en stoppen onderweg bij verschillende verlaten strandjes. De hoofdweg is dan wel geasfalteerd, maar wanneer je een afslag neemt kom je vaak op een gatenkaasweg uit of een heel smal zandpaadje. Na twee uur rijden komen we geen Westerling meer tegen en komen we in het arme Lombok terecht. Zowel volwassenen als kinderen zwaaien of roepen naar ons. We komen stranden tegen waar ze aan het vissen zijn of zeewier aan het verzamelen zijn. We moeten soms flink klimmen met de scooter en soms kost dat hem zicht- en hoorbaar moeite. Gelukkig kun je overal langs de weg benzine in flessen kopen en dus komen we nooit zonder te zitten. We hebben steeds prachtig uitzicht over de groene natuur en verschillende baaien. Het valt ons op dat ze bijna alle grond gebruiken om dingen te verbouwen en dat dat ook heel netjes wordt verzorgd. We hebben een heerlijke dag gehad op de scooter met veel mooie stops onderweg. 's Avonds gaan we bij een Warung eten waar je zelf een rauwe vis kunt aanwijzen die vervolgens op de barbecue voor je bereid wordt. Er liggen ook hele mooie gekleurde vissen tussen, we zijn er niet helemaal zeker van of je deze vissen wel zou moeten/willen eten. Wij kiezen er dan ook voor om gewoon een bordje nasi goreng te bestellen met een grote Bintang.
Op vrijdagochtend worden we met de taxi naar de luchthaven van Lombok gebracht. Vanuit hier vliegen we naar Jakarta. Eerst zouden we eigenlijk vanuit Denpassar vertrekken, maar dat bleek toch niet zo handig, aangezien dan eerst nog een stuk moesten reizen vanuit Lombok. In Jakarta krijgen we echt een soort van klap in ons gezicht door de hitte en wordt je keel een soort dichtgeknepen door de luchtvervuiling die daar heerst. Jakarta wordt door bijna geen enkel reisblog aangeraden en wij begrijpen wel waarom. We besluiten 's middags namelijk naar een van de shoppingmalls te wandelen. Ik denk dat het nog geen vijf kilometer van het hotel weg was, maar het was een verschrikkelijke wandeltocht. Dit komt mede door de hitte, maar vooral door al het verkeer wat maar langs je blijft door razen en door toeteren. Je zou het verkeer hier echt even uit willen zetten. We moeten geregeld even stoppen om wat water te drinken. De shopping mall blijkt echt gigantisch te zijn. Wij zijn alleen blok A binnen gegaan, maar er zijn nog veel meer blokken. Daarnaast bestaat een blok uit meerdere verdiepingen en iedere verdieping is ook nog eens heel groot. Op iedere verdieping kun je in principe iets anders kopen, maar uiteindelijk is het eigenlijk allemaal plastic of synthetisch. Je wordt echt mega claustrofobisch van dit soort gebouwen omdat het echt helemaal vol gestouwd is met spullen en er geen daglicht binnen komt. De shopping malls blijken vooral te dienen als ontmoetingsplek voor de Indonesiërs. Wij zijn niet echt fan helaas en gaan snel weer naar buiten. Onze missie om souvenirs en/of ansichtkaarten te vinden is definitief mislukt. Deze vinden we nergens! Op de terugweg komen we langs een tip van de Lonely Plannet om een massage te laten doen. We gaan voor een traditionele massage en weten eigenlijk niet wat dat dan inhoudt. We moeten beide op een tafel gaan liggen met ons gezicht in het gat van de tafel en we worden gescheiden door een gordijntje. Al snel merk ik dat ik niet aangeraakt wordt door handen, maar door voeten. Op een gegeven moment merk ik zelfs dat de kleine vrouw wel op me moet staan! Soms doet het behoorlijk veel pijn als ze met veel kracht druk zet op een bepaald punt. Gelukkig gaat de staande voeten massage gelukkig over in een handen massage met olie. Van voeten tot schedel wordt alles losgemaakt. Na de massage zijn we allebei helemaal zen, zelfs Tiemen die van te voren niet wist of hij wel een massage zou willen. Nog een beetje slap op onze benen vervolgen we onze weg weer door het drukke Jakarta. We lopen door een wijk met echt gigantische huizen, het contrast tussen rijk en arm zie je ook hier dus goed. Vlak bij het hotel vinden we een pleintje met allerlei eetkraampjes. We gaan allereerst alleen even een kijkje nemen, maar al snel besluiten we toch ook maar een hapje te gaan eten, aangezien het er allemaal zo lekker uit ziet. In het midden van de kraampjes staan allerlei tafeltjes waar je aan kunt gaan zitten en waar ook een menu op tafel ligt. Bij een man kun je vervolgens aangeven wat je wil hebben en die gaat het dan bij het desbetreffende kraampje voor je halen. We eten onder andere batagor (gefrituurde vis dumpling met pindasaus), dim-sum en nasi goreng gila (ook wel bekend als 'crazy spicy fried rice' met verschillende soorten vlees). En dat dit laatste gerecht spicy is, kan Tiemen zeker beamen.
Op zaterdag, onze laatste dag in Indonesië, wandelen we naar het 'Monumen nasional'. Dit is een 173 meter hoge toren met een bronzenvlam die bekleed is met 35 kg bladgoud en deze toren staat in het centrum van Jakarta en symboliseert de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië. De man bij de ingang vertelt ons dat we de toren niet meer op kunnen, omdat er al 2000 mensen naar binnen zijn gegaan. We zijn er niet helemaal zeker van of dit verhaal waar is, maar hebben ook geen zin om in die gigantische rij te gaan staan. Na een afkoelpauze in een hip koffietentje met airconditioning nemen we de taxi naar de Jalan Pancoran. Het is weer zo gigantisch druk op de weg dat we iets eerder uit de taxi stappen, omdat het zo vast staat. In deze straat staan overal kraampjes. Er wordt vooral heel veel plastic speelgoed verkocht, maar ook groente en fruit en er staan mannen die foto's heel precies aan het naschilderen zijn. We kijken onze ogen weer uit en andersom worden wij ook van top tot teen bekeken door de marktgangers. Overigens is Indonesië en met name Jakarta helemaal rood/wit gekleurd, de kleuren van Indonesië. Op donderdag 17 augustus vieren zij hier namelijk de onafhankelijkheidsdag. Dit schijnt een enorm feest te zijn met een enorm carnaval. We hebben ook al veel schoolkinderen zien oefenen met netjes marcheren. Op de dag zelf moeten zij namelijk gigantische afstanden marcheren (17 km voor jonge kinderen en 45 voor de oudere als ik het goed heb onthouden). Na wat rondslenteren over de markt lopen we door naar kota tua, 'de oude stad van Jakarta' of 'Oud Batavia' genoemd. Het plein staat helemaal vol met Aziaten die van alles aan het doen zijn; eten, fietsen op felgekleurde fietsen, selfies maken, dansen, zingen, kletsen, et cetera. Het is een hele gezellige bende. Het plein wordt omgeven door oude Nederlandse koloniale gebouwen. Ook bezoeken we nog een oude Nederlandse ophaalbrug 'Chicken Market Draw Bridge' zoals wij ze kennen uit Utrecht en Amsterdam, helaas is de brug erg verwaarloost en niet meer in gebruik. Inmiddels is het donker geworden en zijn we behoorlijk moe van alle indrukken en de warmte. We gaan op zoek naar een taxi en rijden terug naar het hotel. In de taxi verbazen we ons nogmaals over de enorme hoeveelheid prikkels die je krijgt als in je zo'n stad rondloopt. In Nederland maken ze zich altijd zo druk om het gebruik van je telefoon waar je zoveel prikkels van krijgt, maar deze stad voelt voor ons 100x zo prikkelend door al het geluid, de drukte en de slechte lucht. Rondom het hotel zoeken we nog een stalletje om wat te eten en vervolgens is het tijd om Indonesië echt te gaan verlaten en vetrekken we richting het vliegveld.
Inmiddels zijn we weer veilig in Nederland aangekomen en kijken we terug op een geweldige reis. We hebben genoten van de prachtige natuur, de af en toe heftige fysieke inspanningen, de heerlijke Indonesische koken, de vriendelijkheid van de locals en de tijd met elkaar. We hopen dat jullie een klein beetje mee hebben kunnen genieten van deze reis of jullie hebben aangemoedigd om ook een bezoek te brengen aan dit prachtige land om het zelf te ervaren.
Liefs,
Melde & Tiemen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
