Charlies in the chocolat factory

Hoi allemaal,

We zijn alweer een week verder en dus weer de hoogste tijd voor een blog met onze avonturen.

Vorige week zondag kwamen we in Sapa aan (Noord-Vietnam). Het stadje doet ons erg aan Zwitserland denken: toeristisch, outdoor winkeltjes, cafeetjes en het ligt tussen hoge bergen in. Het enige irritante is dat er Hmong mensen rondlopen (etnisch volk) die je steeds lastig komen vallen: "What's your name, where you from, shopping?". De regering raadt de toeristen af om spullen van ze te kopen, aangezien de kinderen anders niet naar school gaan, maar op straat gaan verkopen.
Aangezien ik me niet zo lekker voel (verkouden) en we moe zijn van de reis besluiten we het rustig aan te doen in Sapa en geen trekking te doen. Na een kort dutje in het hostel huren we een scooter en rijden over de tram ton pas waar we schitterende uitzichten hebben over het dal met alle landbouw. We bezoeken twee verschillende watervallen: 'Thac bac waterfall' (ook wel de 'silver waterfall') en de  'love waterfall'. Voor de laatste moeten we eerst een mooie wandeling maken en deze waterval is erg spectaculair. Tijdens de scootertrip ontmoeten we een stel uit Tilburg en twee Engelse jongens waar we 's avonds mee gaan eten.
De volgende dag huren we weer een scooter, zodat we nog meer mooie vergezichten kunnen zien. De meeste toeristen nemen hier een tour met een gids en dus zwaaien er steeds locale mensen naar ons. Fijn om even weg te zijn bij de straatverkopers. Onderweg drinken we wat in een dorpje. Een goede timing, want het gaat net regenen. Sapa is de koudste plek (nu zo'n 20 graden) van Vietnam en het regent hier ook vaak. Na het buitje rijden we terug. Op de terugweg merken we dat de accu het niet meer doet, aangezien de scooter niet meer wil starten. Gelukkig stopt er snel een aardige Vietnamees om ons te helpen, helaas slaat de scooter alweer af als de man uit het zicht is. Door ons scooter avontuur in Thailand twee jaar geleden weten we gelukkig zelf ook hoe we de scooter weer aan de praat kunnen krijgen. Gelukkig maar, want we moesten nog heel wat steile bergjes omhoog en omlaag. In de namiddag komen we weer aan in Sapa. We gaan op het grote plein zitten wat kennelijk als sportveld dient. Vietnamezen zijn fanatiek aan het volleyballen en voetballen.

De volgende ochtend gaan we om 7 uur 's ochtends met de slaapbus naar Hanoi. Als je de bus in stapt moet je je schoenen uitdoen en in een zakje stoppen. De bus is namelijk één grote matras met daarop in drie rijen stapelbedden. Wij passen echt maar net in de 'slaapstoel' en met je rugzak op schoot is het helemaal krap. De Vietnamezen daarentegen hebben zich zo geïnstalleerd en slapen bijna direct. Halverwege de rit stopt de bus opeens en ik denk dat we bij een wc stoppen. Wat een geluk, want ik moet enorm! Ik loop de bus uit en zie dat we op de snelweg zijn gestopt en zie nergens een wc. Als ik iets verder door loop zie ik alle Aziaten op hun hurken achter de bus zitten en dus doe ik dat ook maar. Ondertussen passeren er ook gewoon auto's, dus ik kijk er niet van op als één of andere Aziaat nu een foto van mijn billen op Facebook heeft staan. Vervolgens rijden we verder naar Hanoi. De assistent van de chauffeur vraagt waar we heen moeten en ik probeer hem duidelijk te maken dat we naar het bus station willen of in ieder geval dat we bij de locale bus naar Ninh Binh komen. Hij spreekt alleen totaal geen Engels en begrijpt er volgens mij niks van. Later probeer ik het aan de hand van een kaartje nog een keer uit te leggen en dan snapt hij het. Op een gegeven moment haalt hij ons dan ook uit de bus en haalt onze backpacks uit het ruim. Naast onze tassen staan dozen met enorm veel levende kuikens opgesteld; heel normaal hier. Vervolgens neemt de jongen ons mee naar de snelweg waar hij de juiste locale bus aanhoudt. De bus gaat iets langzamer rijden, maar stopt niet. Dus springen we in de rijdende bus. Een uurtje later worden we de bus weer uit gehaald en in een tweede busje gestopt. Dit busje zit alleen helemaal vol en dus denken we dat we de hele rit moeten staan, maar niets is minder waar. Er moeten twee jongens op staan en wij moeten op hun plek gaan zitten. Vervolgens worden er twee kleine krukjes tevoorschijn getoverd en die worden in het smalle gangpad gezet. Zo, iedereen zit!

Het stadje Ninh Binh stelt niks voor en is vooral erg druk met verkeer. De omgeving daarentegen is prachtig. Het heeft dezelfde rotsen als in Halong Bay, alleen mist het water hier. We huren weer een scooter en bezoeken drie plekken. Allereerst gingen we naar Trang An Grottoes, een plek waar je op een roeibootje een tocht van 3 uur maakt met af en toe een stop bij een tempel of uitzichtpunt. We mogen niet met z'n tweeën in een bootje en moeten wachten tot er een Aziatisch stel is. We horen later dat je niet met 4 westerse mensen in een bootje mag, omdat wij westerlingen een stuk zwaarder zijn. Al zien we soms hele dikke Aziaten rondlopen, maar goed het punt is duidelijk. Tijdens de boottocht gaan we door verschillende grotten, sommige zijn wel langer dan 300 meter. Op het einde doen we nog een klein roei wedstrijdje met andere bootjes en wij winnen!
Vervolgens rijden we naar Bai Dinh om de pagoda te bekijken. Helaas zijn ze aan het werk in de pagoda en dus kunnen we er niet in. Rondom de pagoda zit een enorm complex met verschillende tempels. We bezoeken er een aantal en beklimmen een berg met daar bovenop een grote lachende boeddha. Vanaf daar hebben we een mooi uitzicht over de route die we hebben afgelegd. Het is echt bloedheet en dus besluiten we om verder te gaan naar de Mua Caves.
We moeten 450 traptreden naar boven lopen/klimmen: zweten geblazen dus! Maar bovenop de berg word je dan ook beloond met een heerlijk windje en weer een prachtig uitzicht. Aan de ene kant bergtoppen, een rivier met waterlelies en bananenbomen en aan de andere kant de skyline van Ninh Binh en andere steden. Echt weer een heerlijke plek om van te genieten. Daarna lopen we de steile trap weer af en bezoeken nog wat kleine grotjes.
Aangekomen bij onze scooter zien we dat we een platte band hebben. We treffen het met de scooters. Gelukkig komt er een man helpen en pompt de band op (met een gewone fietspomp). Alleen loopt de band ook weer direct leeg. Hij wijst iets verderop en zegt dat we daar geholpen worden, dus volgen we zijn advies op. Bijna alle bewoners in het straatje komen hun huis uit en wijzen waar we naar toe moeten. Dan komen we bij een oud mannetje aan die onze redder in nood blijkt te zijn. Hij plakt de band van de scooter net zoals een fietsband, alleen kost het ons nu maar een dollar. Ondertussen komen er allerlei straatkinderen om ons heen staan, helaas wel om te bedelen dus dat is wat minder. Na vijf minuten kunnen we gelukkig weer verder en rijden we terug naar het hotel.
De volgende dag stappen we op de scooter naar het Cuc Phuong National Park. Een rit van zo'n 45 km en vervolgens nog 20 km in het park. Het is heel erg leuk om samen op de scooter rond te rijden en je ziet super veel van het echte leven hier en we kunnen stoppen wanneer we willen. De weg is niet goed aangegeven en dus moeten we soms om hulp vragen aan de lokale mensen. Dit doen we door de folder van het park aan ze te laten zien. Dan knikken ze heftig met een grote glimlach en wijzen je de goede kant op, erg fijn. In het park bezoeken we een schildpadden en een apen opvang. Veel wilde dieren worden gevangen genomen door vooral Chinezen om ze op te eten, om als medicijn te gebruiken of als huisdier. De dieren die hiervan gered zijn zitten in deze opvanghuizen. Na een korte rondleiding rijden we zelf het prachtige park verder in. Onderweg kun je verschillende wandelingen doen. Wij doen er één met enorm veel trappen. Onze benen en billen zijn dus weer op en top in vorm na de tocht van gisteren en vandaag. We lopen langs een duizend jaar oude grote boom. Het doet ons beide denken aan de kauri bomen in Nieuw-Zeeland. Onderweg zien we een heleboel grote gekleurde vlinders, insecten en salamanders. Tijdens de wandeling regent het, maar omdat we door de dichtgegroeide jungle lopen blijven we gelukkig droog. Na deze wandeling stappen we weer op de scooter, want we moeten nog een eindje. Halverwege stopt Tiemen de scooter en zegt dat ik maar eens een stukje moet rijden, aangezien ik dat nog nooit heb gedaan. Zo gezegd, zo gedaan: ik oefen eerst even zelf en daarna rij ik met Tiemen achterop het laatste stuk terug. Echt super simpel en heel erg leuk!
Bij het hotel kunnen we nog even lekker douchen en eten we nog wat bij een Vietnamees tentje onder het genot van een lokaal biertje: Na Da. Om 20.30 uur worden we met een slaapbus opgehaald.

Om 5 uur 's ochtends komen we aan in Phong Nha Ke Bang National Park. Onze gids staat al klaar en neemt ons achterop de scooter mee naar het hotel. We duiken daar gelijk ons bed om nog wat te slapen. Om 8 uur ontbijten we en besluiten we om een tour te doen met de eigenaar van het hotel. Je kunt de grotten in het nationaal park ook zelf bezoeken met de scooter, maar we zijn best moe en soms is het ook fijn om even op sleeptouw te worden genomen. Daarnaast verteld de gids altijd leuke verhalen en interessante weetjes. We hebben geluk, want naast ons gaan er alleen twee Zwitserse meisjes mee met de tour. Eerst gaan we naar de 'paradise cave', deze grot is zo'n 31 km lang en is pas in 2005 ontdekt! Wij kunnen er met deze tour alleen 1 km doorheen lopen, maar dat is echt al geweldig. De grot is één groot kunstwerk met een heleboel druipstenen: stalactieten (groeien van boven naar beneden) en stalagmieten (groeien van beneden naar boven). Om een beter beeld te krijgen misschien maar even wat foto's op Google opzoeken. Het voelt echt alsof je door een sprookje wandelt. De natuur in het nationale park is ook prachtig. Het lijkt net of er een groene deken van planten en bomen over de bergen is heen gelegd. Na de paradijs grot gaan we naar de 'dark cave', maar eerst is het tijd voor een lekkere lunch. We krijgen een grote schaal van bananen bladeren en mogen onze eigen fresh spring rolls maken. We waren al goed met stokjes, maar inmiddels kunnen we nog veel beter met stokjes eten. De dunne kant van de stokjes gebruik je om het eten vast te pakken wat je zelf eet. De dikke kant van de stokjes gebruik je als je eten aan iemand anders wil geven/voeren. Zo kan de ander zien dat hij/zij niet van dezelfde kant eet als jij zelf hebt gedaan. Toch weer een leuk weetje.
Na de lunch moeten we onze zwemspullen aantrekken en krijgen we een harnas om en een helm met zaklamp op, want we gaan met een 'zip-line' vanaf een toren naar de overkant van het water. Vanaf daar zwemmen we de 'dark cave' in. Daar aangekomen klimmen en klouteren we door de grot die steeds modderig en smaller wordt. Op een gegeven moment lopen we tot onze knieën in de koude blub. Het voelt echt heel apart. We hebben beide het idee dat we in de chocolade fabriek van willie wonka terecht gekomen zijn. Helaas is het alleen modder, al lijkt het wel heel veel op chocolade (vla). Toch wel een beetje een droom die is uitgekomen: zwemmen in vla. Aan het einde van de grot is een echt modderbad waar je jezelf helemaal in kunt onderdompelen. We moeten allemaal onze lampjes uitdoen en zo zitten we in het donker te luisteren naar het gedruppel van de 'dark cave'. Vervolgens gaan de lampjes weer aan en klauteren we terug naar de uitgang zodat we ons kunnen wassen in de rivier. Een hele bijzondere ervaring!
We drinken nog een biertje met onze gids en worden terug gebracht naar het hostel. In de slaapbus vanuit Ninh Binh hebben we een stel uit Utrecht ontmoet en daar eten we samen mee. Het eten is echt heerlijk hier en we hebben nog geen last gehad van onze buik, maar misschien komt dat ook omdat we uit voorzorg regelmatig wat cola drinken om de pH lekker laag te houden. Na het eten proberen we een bus te regelen voor de volgende ochtend, alleen spreekt de vrouw des huizes niet zo goed Engels. We proberen het via Google translate en dat is echt een succes. We hebben een leuk gesprek met haar. Ze is vooral benieuwd of we al getrouwd zijn en kinderen krijgen. Zij was zelf 22 toen ze trouwde. Als je in Vietnam trouwt duurt de bruiloft 1 tot 3 dagen. Ze nodigen super veel mensen uit, soms wel 1000 gasten! Het is alleen niet zo duur om een bruiloft te houden. Er is veel eten, bier, rijstwijn en natuurlijk karaoke. Alle gasten geven het bruidspaar geld. Het bruidspaar schrijft van alle gasten op hoeveel geld ze hebben gekregen en geven hetzelfde bedrag terug aan de gasten als zij gaan trouwen. Het bruidspaar houdt veel geld over na de bruiloft, maar eigenlijk is dat dus een soort van lening aangezien ze het ook weer terug moeten betalen. Het geld gebruiken ze voor de eerste jaren van hun huwelijk, omdat ze ook vrijwel direct kinderen krijgen als ze zijn getrouwd. Na een grappige avond met google translate gaan we slapen, want we nemen de bus van 4.30 uur in de ochtend.

Vanochtend zijn we met de slaapbus aangekomen in Hue. Vandaag hebben we gewandeld over de citadel en de lokale markt bezocht. De mensen hier zijn iets minder vriendelijk en de stad zelf vinden we ook maar niks. Morgen gaan we via Danang naar Hoi An rijden op de scooter. We trekken hier twee dagen voor uit, zodat we onderweg veel kunnen stoppen.

Zo dat was het weer. Nog bedankt voor de reacties op de vorige blog; leuk om te lezen! Is het weer inmiddels alweer wat beter in Nederland? We zien allerlei berichten voorbij komen over een weeralarm, heftige storm, etc.. Hopelijk komt het zomerse weer snel weer terug! Wij hadden vandaag overigens ook een regenachtig dagje.

Liefs,

Melde & Tiemen