Rinjani - pain is only temporary (week 2)

Hoi allemaal,

We hebben er weer een geweldige week op zitten in Indonesië. Na een nachtje in Lovina (op Bali) zijn we door een chauffeur naar Padangbai gebracht om daar de ferry te nemen naar Gili air. Onze ervaring met chauffeurs tot nu toe is dat het lijkt alsof ze in een race zitten. Ze proberen zoveel mogelijk andere auto's in te halen. Gelukkig komen we heelhuids en op tijd bij de haven aan. Gili air is een klein eiland wat bij Lombok hoort. Op het eiland zijn motorvoertuigen verboden en dat vinden wij echt een verademing; wat een stilte! We slapen in een sfeervol huisje met een prachtige tuin en een gemeenschappelijk zwembad.

De volgende dag wandelen we het hele eiland rond om de verschillende bounty strandjes te bewonderen. Bij één van de strandjes stoppen we om te snorkelen. Het is best een kunst om je door het ondiepe water (tot onder je knieën) te bewegen zonder je te pijnigen aan koraal en zeeegels, maar iets verder in de zee kun je een heleboel verschillende vissen spotten. We eindigen de dag met een Bintang, een Indonesisch biertje, bij een prachtige zonsondergang.

De volgende dag maakt Tiemen twee mooie duiken. Hij ziet onder andere kleine haaien, enorme schildpadden en heel veel mooi koraal. Daarnaast heeft hij eindelijk zijn duikhorloge, gekregen van Sanne, kunnen uittesten. Ondertussen lag ik heerlijk aan het zwembad met een boekje. Na een bord nasi goreng bij de plaatselijke warung (soort restaurantje) maken we ons klaar voor ons Rinjani avontuur waar we al een hele tijd naar uitkijken. De Rinjani is met zijn 3726 meter de een na hoogste vulkaan van Indonesië. Wij willen de top bereiken met een trip van 3 dagen en 2 nachten.

Op donderdagochtend vertrekken we met een klein bootje richting Lombok. Daar worden we vervolgens met paard en wagen naar een verzamelplek gebracht. Hier ontmoeten we de rest van de groep waar we de komende drie dagen mee zullen wandelen: twee Nederlandse broers van onze leeftijd, een Nederlands stel eind vijftig, twee vriendinnen uit Engeland en onze gids genaamd Man. We krijgen hier te horen dat we onze eigen spullen (kleding, etc.) allemaal zelf moeten dragen. Ons was verteld dat je sommige dingen aan je porter kon geven. We moeten dus nog kritisch kijken naar wat we wel/niet mee willen nemen. In de tas gaan in ieder geval heel veel warme kleding mee, zoals een thermo, fleece, handschoenen, muts en regenjack. We, of misschien vooral ik, zijn best zenuwachtig voor de tocht. We hebben van vrienden gehoord dat het een erg pittige tocht is en dat het vreselijk koud kan zijn in de nacht. Volgens sommige is het zelfs het zwaarste wat ze ooit hebben gedaan!

Met een minibusje worden we naar Sembalun gebracht. Een goed moment om even kennis te maken met de anderen. Nadat we onze backpacks hebben achtergelaten en alleen onze eigen dagtas bij ons hebben vertrekken we naar het startpunt. Helaas is het al behoorlijk laat (bijna 14 uur) als we aan de wandeling beginnen. Na een uur stoppen we zelfs al voor onze lunch. Dit is op 1300 meter. We moeten behoorlijk lang wachten want de porters zijn later dan wij en ze bereiden het eten hier met behoorlijk veel zorgvuldigheid (lees: duurt lang). Maar eerlijk is eerlijk na een heerlijk bordje met rijst, groente en kip vervolgen we onze weg naar de rim. Aangezien het al later op de dag is, is de temperatuur gezakt en daarnaast lopen we net onder de wolken waardoor het prima wandelweer is. Onderweg komen we behoorlijk veel makaken tegen. We zetten uit voorzorg onze bril af en kijken steeds resoluut de andere kant op. Het Nederlandse stel heeft even wat moeite met de klim naar boven en dus loopt de jongere garde vooruit. Op een gegeven moment wordt het donker, maar we hebben geluk want de bijna volle maan schijnt nog behoorlijk wat licht. Het laatste stukje naar de rim moeten we via boomwortels omhoog klimmen en daarvoor hebben we toch echt onze zaklampen nodig. Rond 19 uur komen we aan bij de 'camping' op 2639 meter hoogte. Overal staan kleine gekleurde tweepersoons tentjes en wordt er eten bereid op kookstelletjes. Het is erg koud door de wind, dus trekken we gelijk alle kleren aan die we bij ons hebben. Na een half uur zijn de porters ook boven en worden de tentjes opgezet. Wij duiken snel ons tentje in om nog wat uit te rusten voor de klim naar de top. Het dunne matje is helaas niet zo effectief voor de rotsachtige ondergrond. Om 23 uur (het eten werd weer zeer zorgvuldig bereid) worden we gewekt voor ons avondmaal; curry met rijst. Na nog wat gedut te hebben is het om 2 uur zover: we moeten ons klaar maken voor de tocht naar de top! Onze gids is een behoorlijke flapdrol, hij is alleen maar aan het flirten met vrouwen, en geeft aan dat hij moe is en dat een porter met ons meeloopt omhoog. We besluiten als groep op elkaar te letten en beginnen rond half 3/3 uur 's nachts aan de klim.

Ver boven ons zien we de top in het maanlicht en daarvoor een hele stoet van zaklamp lichtjes. Het eerste stuk van de klim gaat nog niet zo steil omhoog, maar op een gegeven moment verandert het pad in een zandpad met grote en kleinere stenen. Als je hier een stap zet zak je zo weer een stuk naar beneden, een soort moonwalking a la Michael Jackson. Het is in ieder geval behoorlijk zwaar en je moet goed opletten waar je je voeten neer zet. We nemen regelmatig een korte pauze en eten dan een lekkere apenkop (meegenomen uit Nederland) en wachten tot de groep weer compleet is. Het lijkt alsof de top niet zo ver meer van ons vandaan is, maar schijn bedriegt, want het blijkt een enorm lang en steil stuk te zijn. Op een gegeven moment is het zo steil dat als je uitglijdt je je direct met je handen kunt opvangen, omdat je al zo ver met je bovenlichaam bij de grond komt. Veel mensen liggen dan ook aan de zijkant van het pad uit te rusten. Alleen stilstaan is namelijk al vermoeiend omdat je voeten in een hele scherpe hoek met de grond staan. Rond half 6 zien we langzaam een oranje streep ontstaan op de horizon. We vrezen dat we de zonsopkomst niet zullen gaan redden vanaf de summit. Het laatste stuk omhoog moeten we echt even op ons tandvlees bijten en stug stappen in het losse zand blijven zetten. De gedachte "waarom doe ik dit ook alweer?" gaat opeens erg vaak door mijn hoofd. Maar om zes uur gaat mijn wekker af (vergeten om uit te zetten) en zetten wij toevallig ook net de laatste stappen, hand in hand, naar de top. Na een paar minuten wachten komt de zon op, we zijn dus precies op tijd. Wat een klim, maar ook wat een uitzicht! We kijken uit over een gigantisch wolkendek, een meer en een aantal kraters. Natuurlijk maken we ook foto's om te bewijzen dat we echt de 3726 meter hebben gehaald.

Het is behoorlijk koud door de wind en dus gaan we ook snel weer afdalen. Arm in arm glijden we, met onze hakken in het zand duwend, de steile helling af met een enorme snelheid. Inmiddels is het licht en kunnen we 'het man met de hamer pad' pas echt goed zien en zien we nog een heleboel mensen naar boven zwoegen. Het pad is een paar meter breed en loopt daarna redelijk steil naar beneden, oppassen dus. Na 2 uur afdalen zijn onze tenen behoorlijk beurs doordat je door het afdalen steeds naar voren glijdt in je schoenen. Daarnaast neem je ook behoorlijk wat zand en stenen mee in je schoenen. Als er iemand voor je loopt ben je behoorlijk aan het stofhappen; niet bepaald prettig. Terug bij de tent krijgen we een pannenkoeken ontbijt en kunnen we nog een half uurtje slapen.

Rond 9 uur maakt de gids ons wakker, want we moeten weer verder. Je kunt je misschien voorstellen dat dat niet echt een fijne gedachte is na zo weinig slaap en heftige fysieke inspanning. De twee Nederlandse jongens besluiten dan ook om eerder te stoppen. Zij nemen dezelfde weg terug. Met de rest van de groep beginnen we aan de afdaling naar het meer waar we net uitzicht over hadden. Geregeld moeten we even aan de kant voor de porters die ons willen inhalen. We roepen dan steeds "hati hati porter is coming", ofwel "rustig aan er komt een porter aan". Per twee personen is er steeds een porter. Deze draagt de tent, matjes, slaapzakken en al het eten voor de drie dagen, zo'n 40 kilogram schijnt het te zijn. Dit gewicht wordt verdeeld over twee manden met daartussen een bamboe stok die de porter op zijn schouder legt. Vaak lopen de porters de berg op én af op slippers. Respect voor al deze mannen!

Ik ben vooral goed in stijgen, maar niet zo in dalen. Dan zet ik mijn voeten te voorzichtig neer en ben ik bang om te vallen. Gelukkig heb ik Tiemen bij me die me steeds een helpende hand kan bieden bij de steile gladde stukken (overigens niet zo heel gek, want in 2016 is er nog een Canadese vrouw in het ravijn gevallen). Onze gids kijkt weer nauwelijks naar ons om, maar gelukkig redden wij ons zelf. Vlak bij het meer zijn hot springs. In het warme water kunnen we de stof/zand laag, die de afgelopen twee dagen op onze huid is ontstaan, afspoelen. Vervolgens krijgen we een bordje noedels als lunch. Na de pauze moeten we weer een stuk omhoog klimmen om bij onze tweede overnachtingsplek aan te komen (2641 meter). Op een gegeven moment zien we de top van de Rinjani achter ons verrijzen. Het blijft een raar idee, maar ook wel erg vet, dat wij daar bovenop hebben gestaan. Rond 18 uur 's avonds komen we aan. Inmiddels zijn we dus al 16 uur wakker en hebben we behoorlijk veel inspanning moeten leveren. We worden dan ook beloond met een prachtig uitzicht over de wolken in het dal, een aantal bergen en de ondergaande zon. Na een bordje nasi goreng proberen we de slaap te vatten. Dit gaat wat lastig doordat we erg schuin liggen en steeds naar beneden zakken en daarnaast is het erg fris 's nachts. Afzien zo'n tocht hé?!

De volgende ochtend mogen we iets uitslapen, namelijk tot kwart over 7. Na het opruimen van de tenten dalen we verder af naar beneden. Op een gegeven moment komen we in de jungle terecht, een erg mooi stuk. Hier groeien enorme bomen die begroeid zijn met allerlei epifyten en heel veel varens. Geregeld horen en zien we de makaken boven ons in de bomen. We ergeren ons overigens allemaal erg aan het afval wat je hier overal vindt, dat is wel echt minder. In de middag lunchen we nog in de jungle en even later bereiken we het hek en dat betekent dat we bij Senaru zijn, ons eindpunt.

Met de groep proosten we met een Bintang op de finish en de gezellige drie dagen samen. Vervolgens gaat iedereen weer zijn eigen weg. Wij worden afgezet bij een super de luxe resort in Senggigi om heerlijk te kunnen uitrusten van de 3-daagse tocht, dachten we... Helaas is er iets verkeerd gegaan tussen Tripadvisor en Booking waardoor we blijkbaar bij het verkeerde hotel staan in een totaal verkeerde plaats. Enorm balen, maar we zetten ons er overheen (na wat gevloek) en gaan naar een hostel in de buurt. Een stuk minder luxe helaas, maar er is in ieder geval een bed en daar hebben we heel veel behoefte aan! De komende dagen zullen we het lekker rustig aan doen om onze voeten en benen uit te laten rusten van de tocht naar de Rinjani.

Liefs,

Melde & Tiemen